Eindelijk is het dan zover ........ we vertrekken voor een reis van ruim 6 weken door de Rocky Mountains.

De wekker liep om 05:30 uur af, maar ruim daarvoor waren we al wakker. De taxi die ons naar Schiphol zal brengen staat al even voor de deur, de taxichauffeur is een buurman van Hans. Nog snel een laatste beker koffie "van thuis" en dan vertrekken we om 06:30 uur naar Schiphol. Het grote avontuur begint.

Het is vrijdag en dan is het wat rustiger op de weg dan de andere werkdagen. Om 07:15 uur staan we met onze koffers bij vertrekhal 3 van Schiphol. Op de monitor vinden we al gauw dat we voor vlucht UA908 van United bij balie nummer 26 of 27 moeten inchecken.

Selfservice is ook hier doorgedrongen, dus we moeten zelf inchecken en dat gaat niet helemaal goed. Want de Esta aanvraag van Ina is niet goedgekeurd. Wat was het geval ... ergens in de aanvraag blijkt 1 letter verkeerd overgenomen en dan gaat het verkeerd. Ter plekke dus een nieuwe Esta-aanvraag doen, er staan speciale Internetterminals voor. Alle ellende komt in meervoud, dus ook bij deze aanvraag een fout gemaakt. Hoezo stresssszzz ?!! Uiteindelijk checken we op de ouderwetse manier in, mèt Esta verklaring, en zonder overgewicht van de bagage.

We kunnen zonder problemen door de douane en zijn dan hard toe aan een kopje koffie.

Bij de gate worden alle passagiers door de beveiliging apart bevraagd over hun bagage. Daarna wordt de handbagage gescand en gaan wij zelf door het beveiligingspoortje.

Ons vliegtuig, een Boeing 767-300ER (763), heeft plaats voor 183 passagiers. Uiteindelijk zitten we dan op onze plaatsen 29A en 29B, aan de linkerzijde van het vliegtuig, vlak achter de vleugel. Twee stoelen naast elkaar en dan het gangpad. De vertrektijd staat gepland voor 10:55 uur maar met 20 minuten vertraging gaan we de lucht in.

Het is helder weer en al snel vliegen we boven de grote plas. De stewardessen delen een drankje uit en wij maken het ons, voor zover mogelijk, gemakkelijk in onze stoelen. We vliegen op ongeveer 10 kilometer hoogte met een kruissnelheid van 500 mijl, dat is zo’n 800 kilometer per uur. Buiten vriest het zo hoog wel 50 graden Celsius.

Na 8 uur en een kwartier landen we op de luchthaven van Chicago. Het is een groot vliegveld met meerdere terminals en wij moeten van Terminal 5 naar Terminal 2. Eerst onze koffers van de bagageband halen en weer afgeven voor de binnenlandse vlucht naar Salt Lake City.

Het "senioren"-wagentje levert ons af bij de douane, we komen hier officieel de USA binnen. Er worden vingerafdrukken genomen en een foto van ons gezicht. Ook krijgen we een stempel in ons paspoort. Vervolgens gaan we met een soort mono-rail-treintje van Terminal 5 naar Terminal 2, welke alleen voor Domestic flights is. We moeten weer door de beveiliging: paspoort scannen, bagage scannen, laptop en e-reader uit de tas, riem af, schoenen uit en zelf ook door de bodyscan.

Dan gaan we op zoek naar een bakkie koffie, hetgeen resulteert in een grote beker voor elk van ons. We moeten in Chicago een paar uur wachten voor we verder kunnen vliegen. Deze tijd gebruiken we o.a. om voor de terugreis betere stoelen te boeken, zodat we dan wat meer beenruimte hebben. Het is bij de balie van United zo geregeld en we krijgen fijne plaatsen.

Ook bellen we hier vandaan met Cruise America om een tijdstip af te spreken voor het ophalen van de camper de volgende dag. Dat blijkt de hele middag te kunnen, vanaf 13:00 uur.

Helaas heeft onze binnenlandse vlucht vertraging en uiteindelijk vertrekken we 2 uur later dan gepland. Hierdoor komen we erg laat en doodmoe in Salt Lake City aan. In de aankomsthal is een "courtesy phone" (gratis telefoon) van het La Quinta hotel. Even bellen en het gratis shuttlebusje van het hotel is er binnen 10 minuten. Het is na middernacht wanneer we onze vermoeide hoofden kunnen neervlijen...... Wat een dag !

TERUG

dag 1

VOLGENDE DAG >

TOP