Toen de Uvdal Staafkerk werd voltooid in 1168 had het een schip dat 5 meter breed was en 6 meter lang. Het schip is het enige deel dat overgebleven is van de oorspronkelijke kerk. Het is waarschijnlijk dat de kerk uitgebreid werd vóór 1350, toen het land geteisterd werd door de Zwarte Dood. Rond 1760 werd de kerk aan de buitenkant bekleed met planken. De laatste wijziging vond plaats in 1819 wanneer een nieuwe sacristie werd toegevoegd aan de noordzijde van het schip en koor. Hier kon de priester zich voorbereiden op de mis en was de biechtstoel geplaatst.

De kerk is zeer rijk aan decor en zijn absoluut unieke schilderingen en houtsnijwerk. De originele decoratieve schilderijen zijn nog steeds zichtbaar op de muren en plafonds, en het meeste van het interieur uit 1600 en 1700 is bewaard gebleven. 

Bij opgravingen in de kerk in 1978 gaf het gebouw stukje bij beetje nieuwe informatie prijs. Skeletten en delen van dooskisten werden onder de vloer gevonden. In andere delen van het land was het gebruikelijk om de doden in een kist te begraven op de begraafplaats of onder de kerkvloer. Onder de vloeren van deze kerk in Uvdal waren opvallend veel graven zonder een doodskist. Na de grootte van graven moeten veel van de doden onder de vloeren kinderen zijn geweest. Het is mogelijk dat dit doodgeboren kinderen waren, zodat zij zo toch een christelijke begrafenis hadden. Soortgelijke praktijken zijn bekend uit vele delen van het land, en heeft vermoedelijk plaatsgevonden omdat de kerk geen bepalingen heeft gehad met betrekking tot de begrafenis van doodgeboren en dus ongedoopte kinderen.

TERUG

TOP